Beginning the words of a blog, a personal one: about me and for myself. Ja, waarom zou je eigenlijk in het Engels beginnen? Misschien omdat ik van Britse afkomst ben, het internationaler is of het gewoon leuker staat.

Words. Ik heb altijd al moeite gehad met het vinden van de juiste woorden, mezelf verwoorden en uiten in verschillende situaties. Maar juist door het op een rustige en doordachte manier op te schrijven, in deze blog, zal ik hier vast wel iets beter in moeten worden.

Ik ben een maagd. Niet in een seksuele zin natuurlijk, maar op horoscoop gebied. Ik ben geboren op 3 september, in het jaar 1991. Eigenlijk fascineren horoscopen mij niet zo, alleen heb ik sinds kort van iemand deze horoscoop gelezen. Voor 90% kan ik me vinden in deze tekst, en herken ik ook een deel van mezelf. Het is een soort spiegel die je af en toe voor moet houden, zelfreflectie heet dat. Iets wat je tot in de treuren leert. Het begint al als klein kind, student maar ook voor mij als volwassene.

De eigenschappen van een maagd (in het Engels: Virgo) zijn: verlegen, bescheiden, betrouwbaar, nauwkeurig, ijverig, praktisch, analytisch, intelligent maar ook zorgelijk, pietluttig, overdreven hardvochtig, kritisch, conservatief en perfectionistisch. Toen ik deze woorden las herkende ik al mijn eigen persoonlijkheid in deze tekst. Eenmaal verder in het verhaal kwam ik steeds meer voorbeelden tegen van hoe een maagd is, hoe ik ben. Daarom ook mijn advies voor mezelf om kritisch te zijn naar waarom ik ben zoals ik ben, zowel de positieve en mindere eigenschappen. En om dit dan ook te omarmen.

Vandaag keek ik de film ‘Call Me By Your Name’, een van de mooiere films die ik heb gezien de afgelopen jaren met een sterk verhaal. Een zin die de moeder van Elio voorlas uit een boek was als volgt: ‘Is it better to speak or to die?’.

Daar zit ik dan, achter mijn laptop met de kat op schoot. De playlist ‘Peaceful Piano‘ van Spotify op de achtergrond, redelijk relaxed zou ik zeggen. Ik probeer te werken aan een opdracht van mijn huidige opleiding, en de deadline voor het inleveren komt al aardig dichtbij. Ik heb niet echt de motivatie verder te gaan, zie het nut er niet van in en loop letterlijk vast.

Ik ben bezig met de opleiding tot HBO-verpleegkundige, en waarom? Ja voor mij is dat ook een vaag iets. Ik zou zeggen dat ik na bijna 10 jaar wel eens klaar ben met al die studies. Eerst MBO-verpleegkundige, kinderverpleegkundige (incl. minor high care neonatologie) en toen intensive care kinderverpleegkundige. Je zou zeggen dat ik al genoeg studie ervaring zou hebben, maar daar denkt de overheid anders over. Er komt vanaf 2020 een nieuw BIG register. De wet BIG is een wet die patiënten beschermt tegen ondeskundig en onzorgvuldig handelen van zorgverleners, iets waarvoor je je elke 5 jaar moet herregistreren. Vanaf 2020 word er een onderscheid gemaakt tussen de MBO en HBO opgeleide verpleegkundigen, ongeacht welke vervolgopleidingen je hebt gedaan. In de huidige markt zie je een toename aan vraag voor HBO geschoold personeel vanwege deze herziening van de wet BIG. En omdat ik nog maar 27 ben moet ik nog wel even doorwerken, dus leek het me toch verstandig deze studie te gaan doen.

Nu doe ik in anderhalf jaar een opleiding tot HBO verpleegkundige, zonder vrijstellingen qua opdrachten of studiebelasting. Deze opleiding bestaat uit 5 perioden, inmiddels ben ik mijn 3e periode aan het afronden maar het kost me zoveel energie (in negatieve zin). Ik word niet voldoende uitgedaagd, opdrachten zijn te vaag, en de opleiding stelt me teleur. Het ligt niet zozeer aan de school, maar meer aan de inhoud. Er is onvoldoende nagedacht over deze opleiding, de mensen die namelijk in de schoolbanken zitten zijn geen studenten meer maar ervaren werknemers. Voorafgaand aan het traject heeft ieder van ons een assessment gemaakt en hieruit is een EVC rapport gekomen. Dit is een rapport waarin je eerder verworven competenties (EVC’s) worden aangetoond. Alleen had de overheid nog niet nagedacht over dit stuk, aangezien we deze EVC’s niet in kunnen zetten voor een vrijstelling. Dit mocht namelijk toen nog niet in de wet, wat dus betekend dat we lekker alles opnieuw doen.

Ik word soms ook gewoon moe van mezelf als ik weer begin over het gezeur en negativiteit van deze opleiding en wetgeving. Maar ik kan er gewoon niks aan doen, het blijft en het word gewoon niet beter. Het voorstel van de nieuwe wet BIG 2.0 is al teleurstellend, aangezien er nog te veel onduidelijkheden zijn. Maar toch raakt iedereen al in paniek en bied opleidingen aan zonder er goed over na te denken. En waarvoor doen we het allemaal? Om dat ene papiertje op het eind te behalen. Voor mij een papiertje wat ik letterlijk in een map stop en mijn werkzaamheden niet veranderd. Ik blijf in dezelfde functie werken, blijf hetzelfde verdienen en mijn werkzaamheden zullen ook geen verandering hebben. De enige uitkomst is dat ik weer anderhalf jaar verder ben, ik het ziekenhuis geld kost omdat ze mijn opleiding en studie-uren betalen en ik nog teleurstellender ben geworden over het hele MBO en HBO gezeik binnen de verpleegkundige zorg.

Inmiddels een half uur later zal ik dan toch maar proberen mezelf te motiveren om mijn opdracht af te maken. Maar inmiddels is die bak motivatie al een beetje op, en daar kan niemand iets aan doen behalve ikzelf en de structuur binnen de overheid om daar verandering in te brengen.

We kennen het tegenwoordig bijna allemaal. Tinder, Happn, en voor de gays bijvoorbeeld Grindr en alle vele andere apps die hiervoor bestaan. Allemaal gericht op het ontmoeten van nieuwe mensen, bij Tinder en Happn meer gericht op dates in een meer romantische vorm en bij Grindr toch meer voor de hook ups, de genoemde ‘fun’ of toch de wat serieuze kant.

Ik heb nu enkele maanden geleden (midden juni) dat ik mijn Grindr app, inclusief profiel geheel heb verwijderd. En waarom? Omdat het een app is die je kluistert aan een telefoon als je je verveelt, aandacht zoekt, gewoon zin hebt in een random hook up, wilt zien wie er in de buurt zit en ga zo maar door. Begin dit jaar moet ik bekennen dat ik deze app weer had geïnstalleerd. Met welke reden, nou deze voorgaande voorbeelden. Maar op een gegeven moment raak je er toch wat door gefrustreerd, tenminste ik. Het gaat om meer dan alleen maar gekriebeld worden. En beken eerlijk, de leukste mensen ontmoet je toch echt vaak nog steeds via via of op straat.

Nu had ik in september Tinder geïnstalleerd. Een ander soort app, meer gericht op de serieuze tak van de dating sport. Maar na toch een grote teleurstelling van een bepaalde jongen (ik zal geen namen noemen) werd ik toch wat neerbuigend over het geheel. Happn zou daar verandering in moeten brengen, een andere app. Weer iets op je telefoon wat data vreet en je locatie nauwkeurig in de gaten houdt.

Waarom die noodzaak? Puur aandacht, behoefte aan affectie. En niet meer in de vorm van een random hook up via Grindr, want no way dat ik die app weer op mijn telefoon wil. Ik ben een persoon die zich eigenlijk altijd vastklampt aan een nieuw iemand, relatie naar relatie. En nu al sinds februari heb ik mijn eigen leven, een nieuwe invulling van mijn dag. En dat bevalt me goed. Ik ga alleen op vakanties, zo een stedentrip naar Berlijn en aanstaande week 7 dagen naar New York. Maar toch, na deze voor mij wat lange tijd begint het weer wat te kriebelen en zoek ik toch weer wat serieuze zaken. Ik wil niet diep in een relatie duiken, maar een vaste date waar ik de tijd voor kan nemen zou wel fijn zijn.

In deze technologische periode waarin we nu leven zou het ook niet zo moeilijk moeten zijn om mensen tegen te komen. Alleen is de communicatie en verzadiging bij de huidige maatschappij wel veranderd. Je bent snel al overprikkeld en verzadigd, communicatie gaat makkelijker met een berichtje zonder gesproken woorden en verbale reacties. Maar voor iedereen wil ik toch deze vraag stellen als je kijkt naar ons digitale tijdperk: ‘Are we having fun yet?‘.

Om alleen op reis te gaan is voor mij best een stap. Op dit moment loopt mijn city trip naar New York (NYC) jammer genoeg tot een einde. Na acht dagen rondstruinen door de wijken van Manhattan, rondreizen m.b.v. de Subway en vooral veel museums en highlights zien heb ik toch voor mezelf wel de conclusie genomen dat alleen reizen helemaal niet zo spannend is om te doen. En het bevalt me wel. Juist omdat ik zelf bepaal wat ik die dag ga doen, hoe laat ik opsta, een koffie pak en bij een schilderij of kunstwerk stil blijf staan.

Juist omdat ik altijd met iemand was, of dat nou mijn familie of een relatie was, ging ik nooit alleen op reis. In september boekte ik ook al als test voor mezelf een trip naar Berlijn, een stad die ik al kende zodat ik toch wel een beetje wist waar ik aan toe was. Toen ik weer terug was in Amsterdam had ik redelijk spontaan deze reis naar NYC geboekt. Iets wat ik wel vaker doe: zomaar iets kopen of boeken zonder al te veel na te denken. Van de ene kant ken ik mezelf ook als iemand die juist alles uitzoekt, er goed over nadenkt maar van de andere kant ben ik ook heel impulsief.

Die impulsiviteit vind ik wel grappig, maar het heeft natuurlijk zo zijn voor- en nadelen. Alleen in het contact naar andere mensen, onbekenden, ben ik toch niet zo impulsief. Ik merk bij mezelf dat ik toch soms wat moeilijk contact maak met onbekende mensen. Ik zie ook soms niet dat iemand een connectie maakt, omdat ik dit letterlijk niet zie doordat ik een soort muur opzet. Toch boek ik voorruitgang, met kleine stappen. Zo heb ik in NYC toch wat mensen gesproken, samen een drankje gedaan of door een museum gelopen. Iets wat ook hoort bij alleen reizen, je kunt toch niet altijd maar alleen rondhangen. Soms heb je ook behoefte aan gezelschap, een wijze les voor mij waarop ik toch meer werk aan die zogenaamde muur.

Hahahaha… Haha. HAHAHAHA! Ik moet bekennen, ik typ deze woorden nogal met regelmaat. Gewoon omdat het soms wat bijvoegd aan een zin, maar soms ook uit totale onnozelheid en gewoonte. Soms weet ik ook niet waarom ik het nu voor of na een zin typ, en soms ook tegelijkerheid. Het maakt een zin gewoon leuker en geeft het net wat meer ‘humor’ mee.

Om als voorbeeld te nemen: “Haha. Wat ik nou toch hoorde, hahahaha.” of “Wat ik nou toch hoorde.” leest al heel anders. Ik vind het vaak een leuke toevoeging aan een zin. Het is ook niet dat ik nou altijd moet lachen als ik dit woord gebruik, met tegendeel. Over het algemeen heb ik een strak gezicht en typ ik het woord hahazonder een spiertje te bewegen.

Ook al vind ik het soms stom van mezelf, ik blijf het gewoon doen. Toch omdat ik het ergens gewoon leuk vind, haha.

Gisterenavond was ik bij een teambijeenkomst van mijn werk. Afgelopen zomer waren wij de eerste afdeling die zijn gefuseerd, een fusie van twee diverse ziekenhuizen en afdelingen. Nu werd het tijd voor de eerste gezamenlijke teambijeenkomst waarna we gezamenlijk op een afdeling werken.

Vooraf had ik de hoop op een avond waarin we met elkaar konden praten, sparren en dit dan ook begeleid zou worden door een externe partij. De avond verliep alleen anders dan dat ik mezelf had voorgesteld. Het werd een presentatie met de gevoelens die wij doormaken tijdens dit proces, waarna we in groepsverband dit van elkaar doornamen. In principe niks mis mee. Maar na deze overlegvorm in groepsverband werd presentatie nummer 2 gegeven, en nu over de Cirkel van Invloed.

En precies hier gaan we net voorbij het punt waar het nu echt om gaat. We leven in een wereld waarin alles onderbouwd word met theorieën en modellen. Zoals het NOS ook in een artikel citeert is Nederland een evidence based maatschappij. En waarom? Natuurlijk omdat we het moeten onderbouwen, maar soms moet het ook om de gevoelens en emoties gaan. De diepere laag, en niet een werkgroep die weer gaat kijken naar de manier van het afplakken van een infuus. Er zit vaak iets onder waarom wij, waaronder ikzelf, een reactie geven. Dit zijn signalen waar vaak een tweede vraag onder zit. Een theorie of model kan helpen, alleen moet het wel een middel blijven en geen doel worden.

Ik moet ook bekennen dat mijn spanningsboog op een gegeven moment weg is. Vooral als ik ruis om me heen ervaar en merk dat we niet naar de punten kijken waar het écht om gaat. Laten we nu eens met elkaar bespreken wat we kwijt willen, het delen van elkaars gedachten op de plek waar het ook gebeurd.

Sinds drie weken heb ik een hele leuke jongen leren kennen die ik nu sinds een week mijn vriendje mag noemen. Iets wat mij erg gelukkig en blij maakt, juist omdat het goed zit. Als we bij elkaar zijn kan ik gewoon mezelf zijn, we vullen elkaar goed aan en begrijpen elkaar.

Zelf had ik dit een maand geleden niet kunnen bedenken, aangezien ik met mezelf een afspraak had gemaakt: geen relaties in 2018. Begin dit jaar is namelijk mijn 7-jarige relatie met mijn ex-vriend beëindigd. Een periode daarna van wisselende emoties, maar ook juist een vorm van vrijheid waarin ik mezelf weer kon gaan ontplooien op het moment dat ik ook weer mijn eigen appartement in juni kreeg. Tijd voor mezelf dat had ik nodig.

In de afgelopen maanden heb ik veel gedaan. Het losbandige leven in het begin tot weer wat meer open staan voor het date-leven, maar ook de city trips die ik alleen heb gemaakt naar Berlijn en New York. Maar buiten deze fysieke onderdelen merk ik dat ik qua persoonlijkheid ook nu kan zeggen dat ik écht weer mezelf ben. Buiten dat ik het zelf ook merk, hoor ik het ook van mijn moeder en zus terug wat voor mij fijn is om te horen. Ook dacht ik dat de psycholoog me verder kon helpen, een soort spiegel van buitenaf. Alleen blijk ik hele normale gedachten en acties te hebben, ook fijn – kan ik dat ook weer afsluiten.

Die afspraak met mezelf qua relaties ben ik dan net op een maand na niet nagekomen, maar fuck it. Sometimes things happen. Als het goed zit en goed voelt, volg ik mijn gevoel. En met Jens (ja zo heet de lieve man) voelt het ook meer dan goed. Niet eens drie dagen met elkaar hadden we gepraat via de app happn, en toen zaten we al aan de taart in een lunchroom in Amsterdam. En nog steeds denk ik, hoe kan zo’n leuke, knappe en spontane jongen zoals Jens mij nou echt leuk vinden? En dan hoor ik in mijn achterhoofd mijn collega zeggen: “Ja maar Colin, je bent zelf ook heel leuk en lief dus dan verdien je dat ook terug“. En soms moet ik dat dan ook leren te accepteren, het stuk zelfverzekerdheid en zelfvertrouwen erin hebben dat het zo is. Maarja, altijd moeilijk om tegen jezelf te zeggen toch? 

Het einde van 2018 komt bijna in zicht. Een afsluiting van een jaar vol allerlei gebeurtenissen, ieder van ons sluit dit op een eigen en andere manier af. De een denkt na over het afgelopen jaar, deelt dit met anderen en/of stelt nieuwe voornemens zoals minder alcohol, afvallen, gaan sporten of stoppen met roken. Van die voornemens die veel van ons wel herkennen bij zichzelf of een ander.

Ook ik doe er toch een beetje aan mee, niet zozeer die voornemens want daar geloof ik persoonlijk niet in. Voornemens zijn leuk, maar je bent elk moment gedurende je hele leven in de leer met jezelf en moet jezelf ook wat doelen stellen. En niet zozeer alleen in het begin van een nieuw jaar. Ik zeg niet dat het slecht is om dit soort voornemens te stellen tijdens een jaarwisseling. Alleen lijkt het mij goed om je te beseffen dat het vaak niet het beste moment is om dit te doen, we stellen vaak namelijk teveel doelen op hetzelfde moment en meer dan de helft of soms alles is onhaalbaar. Wees reëel naar jezelf, je hebt nog de rest van het jaar om je andere doelen te behalen. Deze donkere dagen zijn soms al “deprimerend” genoeg.

Zelf kijk ik terug naar mijn jaar, het is toch een symbolisch iets waar ik toch een soort waarde aan geef. Het moment om met mensen te zijn die je dichtbij staan, of in ieder geval stil te staan bij deze mensen als je niet fysiek bij ze bent. Op 2019! Dat het voor ieder een mooi jaar mag zijn.

Gebeurtenis, Gedachten, Gevoel, Gedrag en Gevolg. De vijf woorden die met een G beginnen, en natuurlijk maakt dat de 5 G’s. Een methode die vaak wordt gebruikt door cognitief gedragstherapeuten of andere vakgebieden. Ik moet zeggen, een methode die ik wel kan waarderen (als je terugleest in mijn vorige bericht).

Ik ben in november begonnen met een eerste sessie bij de cognitief gedragstherapeut- en psycholoog met als reden om een soort spiegel of reflectie te krijgen over mezelf. Dit heb ik gedaan omdat er in 2018 voor mij veel veranderingen zijn geweest, en ook veranderingen die mij als persoon verder heeft laten ontplooien. Tijdens de eerste sessie kwam ik in aanraking met deze methode, en vorige week was ik er voor de tweede keer en behandelde we weer een situatie met deze methode. Voor mij een opheldering waarin ik toch inzie wat er speelt, en wat reële en irreële gedachten zijn. Wat ik tijdens deze sessies doe is me met name richten op de gedachten en gedragingen, dit zijn factoren waar ik invloed op heb. Zo had ik de vorige keer een situatie in deze methode gezet waarin er van allerlei gedachten door mijn hoofd speelde, en ergens weet ik ook dat er irreële gedachten zijn. Daar besefte ik ook dat ik iets moet om deze gedachten zelf op te kunnen lossen, en niet altijd maar een ander hiervan op de hoogte te stellen – want soms kun je zelf ook een deel oplossen. Want als je dat niet doet krijg je soms dat de irritatie die je zelf ervaart ook over kan slaan in een ander, en dat is nou net niet wat ik wil. Tijdens de vorige sessie kwam ik er ook achter dat ik al veel inzie, en dit soort gedachten ook wel kan plaatsen. Alleen is het voor mij nu de opdracht om zelf aan de slag te gaan om irreële gedachten zelf op te lossen, en soms ook dan daarin mijn gedrag te veranderen. Soms dan ook op te staan, actie te ondernemen en niet afwachtend te zijn.

De methode van de 5 G’s gaf bij de eerste seconden weer die irritatie, net zoals bij een van mijn eerdere verhalen. Maar uiteindelijk heb ik ervaren dat het wel een middel is wat mij kan helpen. Daarom heb ik toch nog een derde afspraak gemaakt bij de cognitief gedragstherapeut- en psycholoog, ook al had ik als doel dat de vorige sessie de laatste was aangezien ik er ook elke keer €90,00 voor betaal en ik ook dankzij inzag dat ik niet zo’n hele gekke gedachten heb en het prima doe. En nu maar denken dat de volgende keer mijn laatste sessie wordt, ik ga het zien haha.

Al sinds klein kind kun je mij gelukkig maken met muziek, van live tot gewoon via het old school cassetteband en dan nu het streamen. Tegenwoordig ontkom je niet meer aan muziek: als je door de supermarkt loopt, op een festival staat, je Spotity-playlist beluisterd of gewoon zelf onder de douche wat meezingt.

Voor mij is muziek een behoefte geworden, iets wat ik dagelijks nodig heb. Ik zie het als een brandstof, zoals ook mijn ontbijt en mijn dagelijkse kopje koffie. Mijn moeder heeft mij en mijn zusje altijd muzikaliteit en creativiteit aangeboden, van haar popkoor waar we als kleine kinderen naar keken tot alle soorten kinderliedjes op cassetteband of CD. Zo ben ik breed opgegroeid met verschillende vormen van muziek, zoals: Karin Bloemen, The Corrs, Fleetwood Mac, K3 en power vrouwen zoals Shania Twain of Chaka Khan.

Als puber bezocht ik vele festivals en concerten, verzamelde allerlei CD’s van onder andere een van mijn jeugd favorieten Kelly Clarkson. Ook zong ik nog samen met mijn moeder een jaar mee in haar (ons) popkoor, een stuk jeugdsentiment. Genoot van de amateur muziektheaterschool, deed een school project voor het maken van een single met een kleine groep tot aan zanglessen.

En nu luister ik wekelijks naar de playlist New Music Friday van Spotify, met elke vrijdag alle nieuwe hits. Ik vind het heerlijk om deze helemaal door te spitten naar nieuwe liedjes, luister vaak eerst naar de beats en de soort stem voordat ik echt luister naar de tekst. Bevalt hij me, dan zet ik hem in mijn eigen playlist zodat ik hem dagelijks kan beluisteren. Want een dag zonder muziek, is een dag zonder brandstof.

Benieuwd naar mijn soort muziek? Je kunt mijn openbare playlist ugh.beluisteren via Spotify, de nieuwste muziek staat onderaan.

De afgelopen jaren heeft Social Media zowel mij als anderen beïnvloed, er is namelijk een hele nieuwe wereld geopend sinds de komst van o.a. Hyves en nu inmiddels Instagram, Facebook en noem maar op. Het is een deel van ons leven, ook van mijn leven.

Nu moet ik bekennen dat sinds het begin van dit nieuwe jaar minder gebruik maak van Social Media. Ik post minder op Instagram, en sinds enkele weken kijk ik ook nauwelijks de Stories van degene die ik ‘volg’. En ik kan je zeggen, het geeft een hele rust. Toen ik erover nadacht waarom ik zoveel tijd stak in het volgen van elkaars leven dacht ik: waarom? Ten eerste is een format als Instagram inmiddels niet echt meer de realiteit van elkaars leven, je zet de leukste foto’s of video’s erop en gooit er een leuke filter overheen. Maar wat er achter die filters zit, en na die foto gebeurd is helemaal niet meer relevant. Ik moet toegeven, ik ben er zelf ook schuldig aan. Maar in deze periode denk ik er toch meer over na wat ik plaats en deel. En daarbij denk ik dan soms ook van waarom doe ik dit nog? Want laten we eerlijk zijn, met elkaar (video)bellen heeft toch veel meer betekenis?

En ja, waarom heb ik nog Facebook, Instagram en Twitter? Bij Instagram is het zo dat het voor mij een leuk platform is met inmiddels wel veel nepheid en reclame, bij Facebook vanwege de evenementen (kalender) en bij Twitter misschien omdat ik mijn accountnaam wil behouden.

Vandaag start de campagne #doeslief van SIRE om mensen bewust te maken van asociaal gedrag, iets wat inderdaad met de jaren toeneemt. Onder andere door de komst van social media, maar ook door het feit dat we als individu denken dat we over het algemeen altijd het goede gedrag vertonen.

Zo sta ik dagelijks te drammen bij de deur van de trein, metro of tram, kijk ik de mensen die uitstappen woedend aan. En net als ze hun laatste voet uit het voertuig hebben gezet gooi ik mezelf met alle macht die ik heb naar binnen, om zo een superieur plekje te krijgen. – Als je mij kent is dit juist niet iets wat ik zal doen, maar het is wel bijna een dagelijkse observatie van de realiteit.

Een ander voorbeeld in de campagne is de caissière achter de kassa, genaamd Myriam die vandaag door 30% van haar klanten is genegeerd. Hier moet ik soms zelf ook toegeven, ik groet wel altijd en zeg altijd gedag maar meer dan dat komt er ook niet altijd uit. Ik werk zelf in de gezondheidszorg, een plek waar veel agressie voorkomt. Ook hier zijn genoeg voorbeelden te noemen waarbij mensen (vaak door de positie van onmacht) niet lief zijn tegen de zorgverleners. En het erge hieraan is dat ze het vaak niet doorhebben, een stukje bewustwording van je eigen handelen en gedrag is daarbij van belang.

Daarom moeten we met zijn allen eens wat liever zijn voor elkaar. Dus: #doeslief!

Een einde van een relatie doet fucking veel pijn. Vooral als je het niet ziet aankomen, het word je medegedeeld zonder zelf betrokken te worden in de twijfels die er waren. Inmiddels is vrijdagavond alweer een paar dagen geleden. Maar de pijn die ik nu nog steeds voel is gewoon k*t, klote en voor mij niet te omschrijven. Naast die pijn voel ik ook een diepe teleurstelling, een soort steek in mijn hart. Ik stelde me open, gaf mijn liefde en was daardoor kwetsbaar. Dat kwetsbaar openstellen heeft ook zo zijn limiet, de muur die ik al heb wordt daardoor groter. Ik word nog meer introverter dan ik al was, kan nog minder iemand vertrouwen waardoor ik bang ben om verbitterd door het leven te gaan.

Liefdesverdriet is k*t, en de pijn die ik nu voel heb ik nog niet eerder zo heftig gevoeld. Misschien wel omdat het juist zo intens was, er voor mij veel gevoel bij kwam kijken en ik echt een toekomst zag. En ik weet het, live goes on. Maar mijn vertrouwen in relaties wordt er niet beter op. Bah.