Hoe ik te horen kreeg dat mijn broer er niet meer was

Ik heb heel erg lang tegen dit moment op gezien. Het moment dat ik het verhaal opnieuw zou moeten doorleven. Ik kan wel zeggen dat het traumatisch voor me is: Hoe ik te horen kreeg dat mijn broer er niet meer was.
Het is nu bijna een half jaar geleden en ik wil mijn verhaal kwijt in de hoop dat ik het ook een beetje kan verwerken en loslaten. In de hoop dat mijn ademhaling niet meer heel eventjes zal stoppen bij het zien van een politieagent en het geluid van de sirene me niet meer elke keer terug hoeft te brengen naar het moment dat de ambulance op weg was naar mijn broer. Tevergeefs.

Het is 26 april 2019 in de middag en daar begint mijn verhaal.

Het was vrijdagmiddag na 16:00 uur en mijn moeder, mijn twee jongens en ik reden naar huis met de auto vol weekboodschappen. Omdat het al bijna etenstijd was, besloten we frietjes te eten en mijn moeder at mee. Joep (mijn partner) ging op pad om de frietjes te halen terwijl wij de taak van het uitruimen van de tassen op ons namen.
Ik had ongeveer drie producten in de koelkast gelegd toen de bel ging. Mijn moeder stond het dichtst bij de voordeur dus maakte deze open terwijl ik al op weg was. Er stonden twee politieagenten voor de deur, een man en een vrouw. Mijn moeder schrok en duwde mij naar voren omdat ze uiteraard dacht dat het voor mij was. In die enkele seconden voordat ze iets zeiden, zakte de wereld even onder mijn voeten vandaan. Het eerste wat ik dacht was: ‘Oh nee, er is iets met Joep!’. Mijn hart begon meteen te bonzen in mijn keel. Een van de agenten wendde zich tot mijn moeder en vroeg: “Bent u de moeder van Colin Bretherton?”. Mijn moeder en ik wisten meteen dat het foute boel was. Ze antwoordde met een paniekerige stem: “Ja!”

Dit moment bezorgt mij elke keer weer een brok in mijn keel en natte ogen. Dit is het vreselijkste dat je maar kan overkomen. De paniek in mijn moeders stem, de adrenaline, het gebons van het hart. Heel even verplaats ik mezelf in mijn moeder en voel ik mijn moederhart breken. Ik denk aan mijn eigen kinderen en moet er niet aan denken om in mijn moeders schoenen te staan. Vervolgens komt het besef dat het om Colin gaat, mijn broer.

De politieagenten vroegen ons even naar binnen te gaan en te gaan zitten. Nog steeds hoor ik mijn moeder in paniek zeggen ‘Oh nee Colin, oh nee Colin!’. Ik verdween op dat moment in een bubbel, misschien is dit wel een beschermingsmechanisme. Aan de ene kant was ik heel erg bewust van wat er gebeurde, aan de andere kant leek het wel alsof ik naar mezelf zat te kijken.
We namen plaats op de bank, de vrouwelijke politieagente ging bij ons zitten terwijl de mannelijke politieagent zich ontfermde over de kinderen die inmiddels in de keuken stonden. De politieagente nam een diepe adem en zei: “Colin is overleden”. Op dat moment kon ik alleen maar denken ‘we zijn te laat’. Vooral ongeloof is wat er door me heen ging. Ik voelde mezelf in een soort overlevingsstand schieten en een bepaalde ‘regelmodus’. We praatten nog wat met de politieagente over het hoe en wat. Dat het om zelfdoding ging, hoe en waar hij was gevonden, wat er nu ging gebeuren. Dit hele gesprek kan ik me niet meer goed herinneren en al vrij snel dacht ik: ‘ik moet mensen bellen’. Ik belde Joep en zei dat hij meteen naar huis moest komen. Ik belde mijn schoonmoeder om hier te zijn voor de kinderen. En ik belde mijn moeders vriend om zo snel mogelijk te komen om er voor mijn moeder te zijn.

Het is heel gek om te zien hoe je reageert in een crisissituatie. Ik denk dat iedereen wel eens gedacht heeft aan een crisissituatie en ‘wat zou ik doen als er dit of dat gebeurt?’. Ik word alleen maar heel stil en wil blijkbaar meteen dingen regelen. Een verantwoordelijkheidsgevoel dat dan omhoog komt in plaats van de primaire reactie: verdriet. Ik kon op dat moment ook niet huilen.

Ik liep rondjes door het huis, begon wat op te ruimen, bedankte de politieagent voor de zorg voor mijn kindjes, steunde mijn moeder toen ze haar zus belde om het nieuws te vertellen. Mijn zusje had ik ondertussen ook al gebeld. Ze was net klaar met werken en moest nog met de trein naar huis komen. Ik zei haar dat er iets aan de hand was en dat ze meteen naar huis moest komen. Ik probeerde rustig te blijven zodat ze niet in paniek zou raken maar wel duidelijk te maken dat ze snel moest komen. Meer kon ik ook niet zeggen. Ik kreeg de woorden gewoon niet over mijn lippen. Joep en mijn schoonmoeder waren ondertussen al gearriveerd. Ook de vriend van mijn moeder kwam niet veel later. Er werd voor iedereen gezorgd nu en ik kon dat nu even loslaten. Ik had nog steeds geen ruimte om te huilen. De politieagente zag me en sprak me even toe, dat was het moment dat ik heel eventjes brak. Ze troostte me maar niet veel later kwam mijn zusje aan en ging ik naar haar toe.

Toen we allemaal compleet waren zijn we naar Amsterdam gereden om naar Colin toe te gaan. We werden opgewacht door de recherche en zij vertelden ons de details, daarna werden we alleen gelaten.
Ik wilde Colin niet zien. Ik was bang dat ik dat beeld nooit meer los zou kunnen laten en dat ik het zelfs eng zou vinden.

Later heb ik er toch voor gekozen om Colin te zien. Tijdens de ‘verzorging’ zoals dat heet, ben ik mee geweest en heb ik nog de laatste hand gelegd aan zijn kapsel.

We zaten allemaal in het appartement van Colin en Joep las de afscheidsbrief voor zodat we het allemaal tegelijk in ons op konden nemen. Op dat moment begon ook het regelen. De uitvaartmaatschappij werd gebeld en Colin werd opgehaald en naar het mortuarium in Tilburg gebracht. De ergste paniek ebde weg en er werden hier en daar al wat afspraken en beslissingen genomen over de week die volgen zou.

Het was al middernacht geweest en mijn familie en ik reden naar huis met de auto vol verdriet, ongeloof en een gebroken hart.