Hoe rouwen kan gaan #3

Bijna acht maanden geleden. Acht maanden. Bijna net zo lang als het produceren van een baby.

Als je googlet op rouwverwerking dan kom je de volgende fasen tegen: ontkenning en ongeloof, boosheid, het gevecht aangaan, depressie en uiteindelijk aanvaarding.

Ontkenning en ongeloof
Je weet dat het zo is maar je kunt het je nog niet helemaal beseffen. Dit is een soort vorm van zelfbescherming.
Boosheid
Je kan boos zijn op de overleden dierbare, de politie, ‘het lot’ of op de omgeving. Iedereen kan hier het ‘doelwit’ van zijn.
Het gevecht aangaan
Het besef komt, woede en verdriet helpen niet. Op dat moment gaan mensen zichzelf doelen stellen of het gevecht aangaan door bijvoorbeeld een reis te maken of iets aan zichzelf te veranderen.
Depressie
Je komt erachter dat bovenstaande emoties niet helpen en dan voel je je machteloos en teleurgesteld. Hierdoor voel je je nog slechter en emotioneler.
Aanvaarden en accepteren
Op deze dag ga je proberen je leven weer in te richten zonder je dierbare om je heen. Het verdriet verdwijnt niet maar je accepteert simpelweg dat het is zoals het is.

De eerste fase heb ik heel duidelijk gehad en hier ben ik voorbij. De volgende vier fases lijken bij mij door elkaar te lopen. Ik merk wel dat mijn emoties heftiger worden. Ik huil veel meer dan voorheen en ook komt boosheid zo nu en dan om de hoek kijken. Dat wil ik even wat meer toelichten:

Zoals ik ook al schreef in mijn eerdere blogposts was ik in het begin vooral boos op mijn omgeving. En niet om de dood van Colin. Maar wel boos op de manier hoe sommige mensen om gingen met mij en mijn verdriet. Voor mij voelde het alsof de dood van Colin het allerergste was wat er op dat moment was gebeurd in de wereld. Ruimte voor ander leed was er voor mij niet en ik vond het behoorlijk irritant als mensen dat (in mijn ogen) niet snapten.
Ergenissen en boosheid verdwenen wat naar de achtergrond tot een paar weken geleden.
Mijn emoties rondom het verlies van mijn broer zijn heftiger geworden. Ik huil bijna dagelijks en er komt zelfs, zo nu en dan, boosheid naar boven borrelen jegens Colin. En dat had ik eerder nog niet gevoeld. Ik was zo graag oud met hem geworden. Als ik nu foto’s terug kijk en denk aan de leuke momenten die we samen hadden, dan voel ik onbegrip. Waarom was het leven niet meer leuk (genoeg)? Je was altijd zo vrolijk en vol levenslust, hoe kun je in godsnaam deze keus hebben gemaakt? Waarom heb je een van ons niet om hulp gevraagd? Je was zo slim, waarom heb je je niet verdiept in zelfontwikkeling om juist sterker om te gaan met tegenslagen? Waarom heb je me in de steek gelaten? Waarom heb je me in de steek gelaten? WAAROM HEB JE ME IN DE STEEK GELATEN?

Binnen enkele weken zijn er negen maanden voorbij en is mijn baby klaar om de wereld binnen te stappen. Precies even lang geleden stapte jij er uit..