Gastblog: Lisa

Mijn lieve broer.

Op 26 april 2019 was ik aan het werken in een kledingzaak in Den Bosch. Ik zou rond 18:00 uur klaar zijn met werken en werd gebeld door Jessica. Ik kon niet meteen opnemen omdat ik nog in gesprek was met mijn manager. Ik kreeg toen een appje van Jessica of ik zo snel mogelijk terug kon bellen. Ik moest en zou meteen weten wat er was, ik appte Jessica met: ‘Waarom?’ en ‘Wat is er?’. Het enige antwoord wat ik kreeg was dat ik terug moest bellen. Ik stond nog in de pauze ruimte van het werk, besloot het gesprek met mijn manager te beëindigen en Jessica te bellen. Ze vertelde me dat ik zo snel mogelijk naar huis moest komen, ik hoorde in haar stem dat ze niet helemaal wist wat ze voelde of moest vertellen. Ik vertelde mijn manager dat het dringend was en mocht gaan. Onderweg in de auto naar Jessica bedacht ik me nog dat het ernstig zou zijn, ik vertelde zelfs tegen de persoon waarmee ik was dat Colin misschien wel zelfmoord had gepleegd. Dit had ik niet kunnen weten natuurlijk maar ik ging altijd uit van het ergste, zodat ik me erop voor zou kunnen bereiden voor het geval dat het zou gebeuren. Althans dat dacht ik te kunnen. Toen dat in me opkwam belde ik Colin om te vragen of het goed met hem ging en of hij zou weten wat er aan de hand was. Hij nam niet op. Na zeven keer bellen nog niet. Ik raakte in paniek en werd meteen verdrietig.

We parkeerde de auto voor de deur van Jessica en ik zag de politie binnen staan. Mama rende naar me toe, gaf me een knuffel en vertelde: ‘Colin heeft zelfmoord gepleegd.’ De vloer zakte onder mijn voeten en ik voelde door mijn hele lichaam onmacht, pijn en onbegrip. Ik schreeuwde dat het niet kon en niet mocht. Eenmaal binnen zag ik mijn lieve zus Jessica en Joep, ik gaf ze een stevige knuffel en ik barstte in tranen uit.

Als ik terugdenk aan dit moment raakt het me nog, maar ik zal dat gevoel van toen nooit meer helemaal terug kunnen halen omdat het zo heftig en zwaar was. Omdat ik op dat moment weer de controle kwijt was vroeg ik meteen hoe, waar en wanneer. Zonder te beseffen wat er nu eigenlijk is gebeurd. Ik voelde mezelf in een soort overlevingsstand schieten en een bepaalde ‘regelmodus’.

We besloten met zijn allen naar Amsterdam te gaan, waar Colin woonde.
In de auto onderweg naar Colin belde ik familie en een paar goede vrienden op met het nieuws, ik voelde me meteen weer verantwoordelijk om voor iedereen te zorgen en alles te regelen. We kwamen aan bij het appartementencomplex waar Colin woonde. Onderaan bij de ingang stond een rechercheur te wachten, hij legde ons kort uit wat de situatie was en we liepen samen naar boven. Ik voelde spanningen door mijn hele lijf, eenmaal binnen voelde het meteen leeg. We waren samen, maar ik voelde me verlaten, eenzaam en onbelangrijk.
De politie vroeg of we verder wilde kijken, zonder twijfel antwoordde ik ja. Ik liep verder en zag Colin liggen. Na 3 seconden rende ik huilend terug de woonkamer in. Ik kon het niet, ik wilde niet dat het waarheid was en Colin mocht niet dood. Vervolgens vroeg Joep om de brief op zijn laptop voor te lezen, we stemde allemaal in. Hoevaak ik de brief ook teruglees, het onbegrip en de boosheid blijft, maar ook zeker het gemis, de liefde en medelijden. Ik dacht meteen, wat zou hij wel niet gevoeld of gedacht hebben op dat moment, die gedachte dwaalt nog steeds door mijn hoofd. Ik kan dat nooit weten, en dat wil ik nu ook niet meer, het lijkt me heel heftig, te heftig. Ik besloot naar mijn vader te gaan. 

Nu bijna 11 maanden later doet het nog even veel pijn om dit te schrijven, het gemis en pijn is nog steeds net zo sterk. Ik heb de eerste maanden na zijn dood het gevoel heel erg onderdrukt omdat de pijn ondragelijk voor me werd.

Nu kan ik er mee omgaan en sta ik er beter in, maar als ik terug moet gaan naar de pijn, het gemis en de leegte die ik voel dan voel ik dat door mijn hele lichaam. Het is een mentale en ook fysieke pijn die ik liever niet voel, daarna voel ik me wel oplucht. Tranen reinigen het hart. Colin was mijn hele leven mijn voorbeeld, ik wilde ook verpleegkundige worden, een mooi huisje hebben, veel vrienden. Mijn voorbeeld is nu weg, en nu weet ik dat zijn leven helemaal niet zo perfect was als ik altijd dacht, zo zie je maar dat schijn kan bedriegen. Ik heb veel mooie herinneringen aan Colin, ik heb heel veel van hem geleerd. Ik praat er meer over en ben nu sinds 3 maanden begonnen met rouwen. Heel eerlijk, ik heb echt geen idee hoe ik moet rouwen, maar dat is oké en ik doe het zoals het goed voor mij voelt. Nog belangrijker, ik doe het niet meer allemaal alleen, maar samen, met mijn familie en vrienden. Colin heeft een grote rol in mijn leven, als broer, vriend en zangmaatje. Nog steeds, ik koester alle herinneringen elke dag en dat doet me goed. Ik zal altijd van hem houden en hem missen. Er is nog een grote angst dat ik dingen zou gaan vergeten zoals zijn stem, geur of het gevoel van zijn knuffels. Als dat gebeurt is dat oké en ik blijf vaak video’s of foto’s van hem terugkijken. Ook schrijf ik brieven naar hem of teken ik hem.
Het doet me goed er mee bezig te zijn, ook al doet het pijn, ik ben er nu open over.

– Lisa