Gastblog: Sandra

Lieve Col,

Als klein lammetje kwam je bij ons op de afdeling. En zoals dat gaat bij lammetjes, iedereen was meteen verliefd op jou. Je was ontwapenend, naïef, behulpzaam, gezellig en viel echt op!! Jij was geen muurbloempje. Wij hadden vrij snel een klik samen. Je zou het niet zeggen, maar ik hoorde, in ons tamelijk oude team, tot de jonkies en hield wel van gezelligheid. Jij voelde dat direct aan dus op de afdeling zocht je me vaak even op voor een praatje en als je een uitje plande was ik van de partij. Ook qua opleiding wilde je graag (o.a) van mij leren dus we brachten best wat tijd samen door.

De band werd steeds hechter. Je kwam gezellig bij ons borrelen met Menno en wij kwamen jouw examen vieren in Breda! Marieke was meestal ook van de partij en dan konden de grappen niet plat en flauw genoeg zijn en de wijn vloeide rijkelijk. Extra verdrietig waren we dan ook dat Crisja je zover kreeg om naar een echt ziekenhuis te gaan 😉 en je ons ziekenhuis verliet voor Amsterdam. Iedereen begreep het wel direct. Jij was ambitieus en supergoed in je vak. Dat talent kon je niet bij ons verloren laten gaan.

Sociaal als je bent verwaterde het contact niet. Jij kwam regelmatig bij je lieve zus op visite en bijna altijd stuurde je even een berichtje of wij thuis waren of op de afdeling zodat je ons nog even kon zien. Marieke en ik reisden af naar Amsterdam om naar jouw prachtig plekje te komen kijken, je was daar als een vis in het water en liet ons heel Amsterdam zien. Nuttige info, want bij een volgend uitje heb ik er veel aan gehad dat Amsterdammers bang zijn voor fietsende toeristen (op de fiets ben je de baas 😉 ) We hadden afgesproken samen een Disney avondje te houden……

Toen kwam dat 1e appje, WEET JIJ WAT ER MET COLIN IS? Van een oud collega. Uhm nee, het is uit met Menno zei ik nog, maar dat is al even geleden. Niet geheel gerust zocht ik op facebook (ik zat in de auto en kwam van mijn stage in Utrecht. Totaal onverantwoord, maar ik was ineens zo onrustig) Ik heb Marieke gebeld om het voor me uit te zoeken. Ze belde me al snel terug. Jij, lieve lieve Col, had ons verlaten. Ongeloof, woede, verdriet, machteloosheid alles kwam voorbij, maar ik was vooral nog even vlak. Het wilde maar niet bij me doordringen. Iedereen die jou ook maar een beetje kende en wist dat wij nog contact hadden appte me of het waar was. Dat heb ik allemaal beantwoord, emotieloos. Het was echt nog even niet waar in mijn hoofd

Nu is er alweer bijna een jaar voorbij en regelmatig denk ik nog aan je. In mijn gedachten ben je dan nog springlevend. Ik wil dan gezellige roddels met je delen, je opzoeken in je nieuwe appartement, samen een filmpje pakken, wijntjes drinken met Marie, eindelijk meegaan naar milkshake, vertellen dat ik een opleiding ga doen (wat zou je trots zijn) en zo kan ik nog wel even doorgaan. 

Lieve Col, wat ben je nog dicht bij me. Dat voelt fijn en doet pijn op hetzelfde moment. Ik stuur vlinders naar je met alle kusjes die ze kunnen dragen ♥️

Sandra