Dagboekfragment

Zo nu en dan zit ik aan mijn bureau om te schrijven. Ik zet dan een ontspannen muziekje aan en ga gewoon schrijven. Ik schrijf wat er in me op komt zonder er overna te denken. Dit keer kwam Colin in mijn gedachte en schreef ik een stukje naar hem. Het was een emotioneel moment waarbij de tranen op het bureau spetterde. Maar ik ben weer een stapje verder in het rouwproces en ik wil het graag met jullie delen.

“Ik ben trots op je. Trots op alle keuzes die je hebt gemaakt. Trots omdat je voor jezelf leegde en trots dat je besloot niet meer te leven toen je het niet meer voor jezelf kon. Ik had je willen helpen. Natuurlijk had ik er alles aan gedaan. Maar ik weet dat het niet in mijn handen lag maar in de jouwe. Ik mis je zo verschrikkelijk en ik wou dat we nog een keer samen konden knuffelen.
Ik zie je nog staan op het station. Ik zwaaide je uit. Ik zwaaide je uit naar het licht. En jij zwaaide naar mij en dacht: ‘Ze is sterk, ze kan dit.’
Dankjewel voor die woorden. Omdat jij vindt dat ik sterk ben, voel ik het ook. Het helpt me. Je helpt me zoals je altijd hebt gedaan en nog steeds.
Ik kijk er zo naar uit om je weer te zien. Ik wil nog lang niet naar de plek waar jij nu bent maar toch kijk ik er naar uit. Want ik mis je.
Mijn beste vriend. Mijn voorbeeld. Een van de belangrijkste mannen in mijn leven.”