Hoe rouwen kan gaan #4

Het is iets meer dan anderhalf jaar geleden dat mijn broer overleed.

Gisteren opende ik mijn Whatsapp. Naar beneden scrollen in mijn gesprekken doe ik altijd met beleid want zodra ik ‘te ver’ scrol, zie ik daar het gesprek met Colin staan. En dat vermijd ik liever. Maar deze keer niet en ik druk op zijn naam. Ik scrol wat door ons gesprek heen en zie daar een spraakbericht staan. Ik druk op play en zijn stem komt me tegemoet. Tranen, pijn in mijn hart. Verdomme, ik mis hem.
Dan de allerlaatste berichten die heen en weer zijn gegaan. Hartenpijn had hij. ‘Het doet zo veel pijn, het is echt een steek in mijn hart. Een bom die afgaat. En voel gewoon nu niet meer hoe ik iemand kan vertrouwen en daarbij nog me open kan stellen.’
En ik gaf hem het ‘advies’ om leuke dingen te doen en het de tijd te geven. En te huilen als dat nodig was.
En nu zijn de rollen omgedraaid en nu denk ik: Shit, was ik maar naar hem toe gegaan. Waarom heb ik het niet serieuzer genomen? Waarom heb ik niet gewoon geluisterd in plaats van adviezen te geven?
Want met deze hartenpijn die ik nu voel, die hij voelde. Zou ik dan blij zijn met het antwoord dat ik hem gaf als het aan mij gegeven zou worden?
Het zou me niets doen. Het enige dat zou helpen is een luisterend oor en een arm om me heen. Erkenning van de gevoelens die er zijn. Doorvragen naar die gevoelens.
Maar ja, als ik toen had geweten wat er daarna gebeurde, dan was ik natuurlijk meteen naar hem toe gegaan. Maar ik wist het niet. En ik had het niet verwacht.

Soms vind ik het lastig dat mijn omgeving mijn gevoelens niet (meer) erkent. Er wordt nog nauwelijks gevraagd hoe het echt met me gaat. Colin’s naam wordt steeds minder genoemd. Mensen gaan door met hun leven.
Maar als ik dan zie hoe ik toen reageerde op de hartenpijn van mijn broer. Dan zie ik een reactie van een empathische, lieve zus. Een zus van een levende broer, die niet wist wat haar twee dagen later te wachten stond en hoe het haar leven zou veranderen.