Hoe rouwen kan gaan #5

Het is alweer een tijdje geleden dat ik besloot een verhaal te tikken. Maar hier ben ik weer, nog steeds rouwend.

Op dit moment is mijn broer al ruim 2,5 jaar dood. En ik kan je vertellen, de scherpste randjes zijn er af, maar ik rouw nog steeds in volle vaart door.
Het gaat in golven, net zoals het altijd al is gegaan, alleen zit er nu weer wat meer tijd tussen eb en vloed.
Ik denk elke dag aan hem, ik huil elke maand om het gemis en zo af en toe vraagt er nog eens iemand naar of begin ik er vanuit mezelf over te praten.

Onlangs ben ik naar een levensbegeleider gegaan. In het begin van mijn rouwproces hield ik me vooral heel creatief bezig zoals met: sieraden maken, schilderen en (gedichten) schrijven. Dat hielp op dat moment heel erg goed maar ik voelde dat ik nu wat meer nodig had. Ik kwam uit bij Ine, zij is gespecialiseerd in rouwverwerking en het leek me een goed moment om er actief mee bezig te zijn.

Tijdens de sessie hebben we contact gemaakt met Colin en met zijn innerlijk kind. Ik zag een heel bang en onzeker jongetje. Vanuit het hier en nu heb ik dat kleine jochie wat kunnen zeggen en heel veel liefde gestuurd.
Tijdens die sessie werd me weer pijnlijk duidelijk hoe groot mijn verdriet nog steeds is dat er zelfs een deel(tje) van me is afgesplitst. Dat deel van mijzelf wat ik ben kwijtgeraakt door dit trauma is dichtbij en zal met de tijd weer terugkomen. Wordt aan gewerkt.

Zo nu en dan hoor of zie ik mezelf en dan denk ik: hé, ik lijk net Colin. Onze stemmen of manier van praten hebben wat met elkaar gemeen en ook af en toe ons uiterlijk. Dat vind ik heel confronterend maar vooral ook erg fijn. Dan denk ik weer aan mijn liefste broer en voel ik me trots. Ik hoop dat een deel van hem mag voort blijven leven in mij.
En soms zie ik iemand die op hem lijkt, ik hoor een bepaald lied of ik ruik een geur die me weer terug laat voeren naar de momenten samen met mijn broer. Op die manier blijft hij toch nog een beetje levend.

Naar mijn kinderen ben ik heel open over mijn verdriet. Maar ik deel vooral de leuke verhalen over Colin. Ik vind het belangrijk dat ze met hem opgroeien en dat lukt tot nu toe erg goed.
Laatst vroeg Morris, mijn zoontje van 4: Mama, mis je Colin? Waarop ik antwoordde: Ja, elke dag..

Is dit dan rouwen? Wanneer ben ik klaar met rouwen? Hoe zal het gaan?
Ik weet het niet. Ik denk dat het verdriet en het gemis niet groter of kleiner is geworden. Ik denk dat ík er omheen blijf groeien en langzamerhand een manier vind om er mee om te gaan. Misschien komt er wel een moment dat ik voel dat ik er vrede mee heb. Maar vergeten, dat doe ik hem nooit. En missen? Waarschijnlijk elke dag..